Бебињата доаѓаат на свет со срца недопрени од страв, гледајќи на сè со свежи очи и бескрајна љубопитност. Во нивните најрани моменти, тие не се плашат од она што ги опкружува – напротив, посегнуваат, допираат и истражуваат без двоумење.
Нивниот свет е исполнет со откритија, а не со опасности; со восхит, а не со страв. Секој насмев, секој звук и секое нежно движење се нешто ново и возбудливо, потсетувајќи нè колку е чист и неустрашлив човечкиот дух на почетокот.
Според психолозите во најрана фаза се само стравот од височини и гласни звуци.
Со текот на времето, бебињата учат што е страв преку луѓето и искуствата околу нив. Гледаат како реагираат другите и полека почнуваат да разбираат што може да биде небезбедно или неизвесно.
Стравот, значи, не е нешто со што се раѓаат – тоа е нешто што животот нежно им го предава. Токму затоа раното детство е толку прекрасна фаза на невиност, каде што храброста и љубопитноста одат рака под рака, ослободени од грижите што доаѓаат подоцна.
